Wat er naar mijn idee 'misgaat' binnen het basisonderwijs

Dit is het derde schooljaar dat ik als leerkracht werkzaam ben binnen het basisonderwijs. Het zou onmogelijk zijn om binnen drie jaar te kunnen concluderen dat dit hetgeen is waar het misgaat. Het is dan ook niet zo dat ik nu met de oplossing kom en dat alles hierna gefixt is. Toch wil ik graag mijn visie op de huidige situatie delen. 

Zodra ik stage begon te lopen in een klas begon ik mijn observaties te vergelijken met mijn eigen basisschooltijd. Voor jullie beeldvorming; ik ben op dit moment 24 jaar en heb de basisschool zonder doubleren afgerond. Dit betekent dat ik van 2003 t/m 2011 veel uren op de basisschool heb gespendeerd. En laat ik voorop stellen dat ik hier vooral positief op terug kijk. Natuurlijk vond ik de ene leerkracht leuker dan de andere, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik mezelf kon zijn. Ook heb ik weinig tot geen stress ervaren om goed te presteren. Hier ben ik zowel mijn ouders als mijn leerkrachten heel dankbaar voor. 

Naar mijn idee willen/kunnen ouders op dit moment meer invloed uitoefenen op school dan vroeger. Zoals ik het herinner werd ik vroeger naar school gebracht, weer opgehaald, was er twee keer per jaar een oudergepsrek en werden mijn ouders soms gevraagd om te helpen. Tijdens mijn eerste stage werden ouders bij alle activiteiten betrokken. Die extra hulp is natuurlijk een mooie samenwerking, maar dit betekent ook dat de drempel minder groot is om als ouder je ongenoegen naar de school te uiten. Ik heb dan ook meerdere malen meegemaakt dat ouders schreeuwend hun denkwijze overbrachten op leerkrachten. Dit doet de ene leerkracht meer dan de andere, maar je kunt je voorstellen dat dit stress kan opleveren. En het blijft niet alleen bij ouders. Het lijkt wel alsof iedereen hun mening over het onderwijs wil delen, terwijl er ook wel vertrouwen mag zijn voor de professionaliteit van leerkrachten. Ik wil nog wel benadrukken dat het merendeel van de ouders op een positieve manier contact heeft met school. 

Daarnaast denk ik dat er op dit moment te veel van kinderen wordt verwacht. De prestatiedruk wordt alleen maar groter, maar we mogen niet vergeten dat het gaat om kinderen tussen de 4 en 12 jaar. Tuurlijk is het belangrijk dat kinderen leren lezen, spellen, schrijven en rekenen. Laat ze ervaren hoe het is om in en met een groep te werken. Laat ze hun emoties ontwikkelen. Laat ze plezier krijgen in leren. Maar laat ze alsjeblieft ook kind zijn. 

Veel leerkrachten en ouders houden tot in de puntjes bij hoe het gaat met de ontwikkeling van elk kind. Kinderen worden hier zelfs regelmatig mee geconfronteerd, waardoor ze stress krijgen bij woorden als 'toetsen', 'cijfers' en 'rapporten'. Ik ben er dan ook van overtuigd dat mensen niet beter gaan presteren als je ze telkens op hun fouten wijst. Ik denk dat je juist beter presteert als je weinig stress ervaart, het gevoel hebt dat je fouten mag maken, geholpen wordt als dit nodig is en te horen krijgt wat je allemaal wel goed doet. 

Ook wil ik graag benadrukken dat het allemaal niet zoveel uitmaakt hoe 'goed' je scoort tijdens je basisschooltijd. Al begin je je middelbare school in het praktijkonderwijs. Er is altijd een mogelijkheid om te eindigen op de universiteit, als je dat zou willen. En andersom geldt hetzelfde. Het advies wat je aan het einde van de basisschool ontvangt, zegt weinig tot niks over het leven wat je als volwassene gaat leiden. 

Zoals Sanne Blauw en Jesse Frederik (Dit was het nieuws niet, 2018) treffend schrijven: 

'Het is voor vakmensen frustrerend dat ze in hun beroep .... afgerekend worden op nietszeggende cijfers, dat ze zeeën aan tijd kwijt zijn aan het afleggen van verantwoording en er nauwelijks ruimte overblijft om te doen wat echt van waarde is.'

Ik ben benieuwd hoe jullie naar dit onderwerp kijken. Ben je het met bovenstaande punten eens of juist oneens? Of denk je dat het 'probleem' ergens anders in zit? Of vind je dat er niks 'mis' is met onderwijs?