Een stille ramp

Voor veel kinderen is school de plek waar het 'normaal' is en ze de zorgen van thuis kunnen vergeten

 - Margrite Kalverboer

Sinds 16 maart zitten alle kinderen van Nederland noodgedwongen thuis vanwege de uitbraak van COVID-19. Deze ongewone situatie brengt gevolgen met zich mee. Wat mij betreft het ergste gevolg is het feit dat er kinderen vastzitten in een onveilige thuissituatie. Vrijwilligers van De Kindertelefoon voerden in de afgelopen twee weken 40% meer gesprekken over huislijk geweld, seksueel misbruik, ruzie en kinderen die aangeven niet thuis te willen zijn. Het gaat om honderden gesprekken per week.

Maar hoe los je zo'n groot probleem op? De suggestie van kinderombudsvrouw Margrite Kalverboer is om kinderen, die geen veilige thuissituatie hebben, naar school te laten komen. Ook wordt er over gesproken om deze kinderen toe te staan op de kinderopvang.

Dit klinkt als een goede oplossing, maar daar zitten nogal wat haken en ogen aan. Ten eerste verwacht ik dat ouders niet allemaal zullen toegeven dat hun kind zich in een onveilige situatie bevindt. Misschien beseffen de ouders helemaal niet dat het kind zich onveilig voelt. Daarnaast heb je het probleem dat je op veel scholen helemaal geen personeel hebt lopen. Is het verantwoord om in deze huidige situatie leerkrachten te laten 'oppassen'? Dat denk ik niet, want dan maak je de kans op verspreiding alleen maar groter.

Als je het aan mij vraagt, lijkt de kinderopvang voor kinderen die zich in een onveilige thuissituatie bevinden een optie. Daarnaast kan het voor een kind al fijn zijn als je leerkracht een luisterend oor aanbiedt. Dat is het minste wat we kunnen doen en het kan een grote impact hebben. Het is ten slotte ook onze taak als je kijkt naar de leerkrachtvaardigheden: Pedagogisch handelen, de leerkracht biedt sociaal-emotionele en morele ondersteuning.

Ik ben wel benieuwd hoe anderen met een onderwijsachtergrond hiernaar kijken. Laat vooral weten of en hoe dit probleem op jouw school wordt aangepakt.